Ik weet het nog goed. Ik fietste met mijn zoontje van een jaar door het prachtige Schoorl tijdens vakantie. Hij zat voorop in het kinderzitje. Samen met vrienden waren we op pad. Alleen ik merkte dat onze zoon moe was, dus ik besloot terug te rijden naar de camping, Tijdens het fietsen viel hij voorover in slaap op de fiets. Niks aan de hand zou je zeggen. Maar bij mij gingen van binnen alle alarmbellen af.
Terug in de tijd. Twee jaar daarvoor op 10 april 2009. Werd onze eerste prachtige dochter geboren. Haar naam is Elise. Zij is de oudste zus van onze zoon en dochter. Haar geboorte was een explosie van liefde….. en van verdriet. Drie dagen daarvoor is zij namelijk overleden in mijn buik met 38 weken zwangerschap. Zij werd geboren als stille baby. We hebben haar daardoor nooit echt mogen leren kennen. Een intens verdriet en een intens gevoel van trots toen we haar zagen na haar geboorte.
Natuurlijk heb ik haar vastgehouden. Zij heeft ons ouders gemaakt en al die gevoelens zijn door haar ontwaakt. Ook zij hoort bij ons gezin op haar eigen wijze. Dat zal altijd zo blijven. Maar oh, wat vond ik het ook ontzettend eng en heftig om haar levenloze lijfje in mijn armen te houden. Ze voelde helemaal slap.
Terug naar het moment met mijn zoon. Ook zijn lijfje voelde slap. Een herbeleving van het traumatische moment met onze dochter. Wat ik toen heb gedaan? Ik ben gestopt en ben van mijn fiets afgestapt en ik ben met mijn zoon op mijn borst op een bankje gaan zitten langs het fietspad. Daar ben ik gaan voelen. Voelen hoe eng dit is en voelen dat ik zo’n verbinding met hem maak en voelen: ‘Ik vertrouw jou!’ En natuurlijk zijn adem op mijn borst voelen.
Daar zat ik in stilte in gedachten verzonken. Er reden mensen langs die mij zagen zitten en hun reactie was: 'Ach wat schattig!' 'Geniet er maar lekker van hoor!' Nou dacht ik, hoe lief bedoelt ook: 'Jullie moesten eens weten'. 'Jullie moesten eens weten wat er allemaal door me heen gaat. Een enorme strijd tussen angst en liefde. Maar ik ga hem aan! Dit is het pad dat ik heb te bewandelen.'
Mijn zoon en dochter hebben me onbewust zo vaak door dit soort eerste momenten heen gesleept. Onze kinderen zijn onze spiegels. En door ze bewust te voelen hebben ze me geholpen met helen. Iedereen maakt traumatische ervaringen mee in zijn of haar leven. Het is oude pijn die op latere momenten in je leven terug kan komen. Door ze intens te voelen en erbij aanwezig te blijven met aandacht wordt het echt zachter.
Door mijn eigen persoonlijke ervaringen weet ik hoe belangrijk het is deze trauma’s onder ogen te zien en ze te omarmen. Ze hebben zich vastgezet in je lijf en geven soms op de meeste gekke momenten alarmsignalen af. Voel jij ook dat je hier last van hebt? Ik ben er voor je en sta naast je om deze stap voor stap te doorleven.
Ik beloof je ze zullen echt steeds zachter worden. ❣
Liefs Manon
Reactie plaatsen
Reacties